پ.ن. (پیش‏نوشت): من یه عمّه بیش‏تر ندارم. تنها دختر خانواده‏ی پدربزرگم. خیلی برام عزیزه. شاید چون خیلی مهربونه و رنج‏هایی کشیده و امتحان‏هایی پس داده که اگه هر کدوم از ما می‏چشیدیم معلوم نبود بتونیم به سلامت ازشون عبور کنیم. داغ شهادت برادر عزیزش عشق عمّه‏م رو به خدا چند برابر کرد. داغ مادر مهربونش هم نتونست کمرش رو خم کنه. داغ علی پسر جوونش که توی یه حادثه‏ی رانندگی در لباس مقدّس سربازی به شهادت رسید و ناکام از دنیا رفت هم ذرّه‏ای از عشق‏اش به خدا کم نکرد. داغ پدر عزیزش که به محض بازگشت از زیارت حضرت زینب سلام‏الله‏علیها عارفانه از دنیا رفت هم فقط پلّه‏ای شد برای نزدیک‏تر کردن عمّه‏ی عزیزم به خدا ... و آخرین امتحانی که اون رو هم سرافرازانه سپری کرد، داغ فاطمه دختر جوونش بود که در یک قدمی خونه‏ی بخت به طور باورنکردنی با سرطان خون پرپر شد. همه شاهدن که این زن باایمان، عارفانه در این مصیبت‏ها صبر کرد و روز به روز رابطه‏ش با خدا نزدیک‏تر و ملموس‏تر شده. اینا رو گفتم که این پُست رو با توجّه بیش‏تری بخونین. آخه چند شب پیش که با عمّه‏م دیدار کردم، بعد از افطاری یه کاغذ به من داد و گفت این متن رو از روی تابلوی کنار اتاق عمل بیمارستان نوشتم. دیدم قشنگه، آوردمش تا شماها هم استفاده کنین.

و من نیز
می‏نگارم این سطور را
تا شاید
کسی
جایی
بخواند
و بلرزاند دلش را.
و نمی‏دانم
تراوش ذهن کیست.
ولی دانستم
که حرف دل عاشقان خدا را زده
و می‏دانم
که اگر شعفی عارفانه شما را دست داد
نسیم دعای خیرتان را
به خانه‏ی عمّه‏ی مهربانم خواهید دمید...

در رؤیاهایم دیدم با خدا گفتگو می‏کنم. خدا پرسید: در ذهنت چیست که می‏خواهی بپرسی؟ گفتم: چه چیز بندگانت، شما را سخت متعجّب می‏کند؟
خدا پاسخ داد:
* این‏که آن‏ها از کودکی‏شان خسته می‏شوند و عجله دارند که بزرگ شوند، و بعد دوباره پس از مدّت‏ها آرزو می‏کنند که کودک باشند.
* این‏که آن‏ها سلامتی را از دست می‏دهند تا پول به دست آورند، و بعد پول‏شان را می‏دهند تا سلامتی را به دست آورند.
* این‏که با اضطراب به آینده می‏نگرند و حال را فراموش می‏کنند، بنابر این نه در حال زندگی می‏کنند و نه در آینده.
* این‏که آن‏ها به گونه‏ای زندگی می‏کنند که گویی هرگز نمی‏میرند و به گونه‏ای می‏میرند که گویی هرگز زندگی نکرده‏اند.

دوباره پرسیدم: به عنوان یک خالق می‏خواهی کدام درس‏های زندگی را بندگانت بیاموزند؟

او گفت:
* بیاموزند که، آن‏ها نمی‏توانند کسی را وادار کنند که دوست‏شان داشته باشد.
* بیاموزند که، درست نیست خودشان را با دیگران مقایسه کنند.
* بیاموزند که، فقط چند ثانیه طول می‏کشد تا زخم‏های عمیقی در قلب آنان که دوست‏شان داریم ایجاد کنیم، امّا سال‏ها طول می‏کشد تا آن زخم‏ها را التیام بخشیم.
* بیاموزند، ثروتمند کسی نیست که بیش‏ترین‏ها را دارد، بلکه کسی است که کم‏ترین نیازها را دارد.
* بیامورند، که دو نفر می‏توانند با هم به یک نقطه نگاه کنند و آن را متفاوت ببینند.

من با خضوع گفتم: آیا چیز دیگری هست که دوست داری بندگان بدانند؟

خدواند فرمود:

فقط این‏که بدانند

من همیشه، همه‏جا هستم.

پ.ن. (پس‌نوشت): این ماه رمضان هم تموم شد. از خودم بابت بهره‌ای که بردم راضی نیستم. دعا کنید خدا عید فطر، عیدی منو لرزوندن دلم قرار بده...